Bevrijdingsdag

Het valt me onder de huidige omstandigheden zwaar om ook een slotwoordje te schrijven maar was dat toch al van plan dus moet het maar even.
De laatste etappedag jl. dinsdag was het opnieuw behoorlijk wat klimwerk. Het einde van die etappe was dan ook een bevrijding voor me dat 'het' er op zat.
Vanaf dat moment bevrijd te zijn van iedere dag de fiets op, de helm op, de wielerbroek aan, dezelfde boodschappen doen en praktisch elke dag klimmetje hier, klimmetje daar, klimmetje overal gaf me een heerlijk gevoel. Zelfs de afdalingen schonken lang niet altijd een lekker gevoel want ik wist dat er dan ook weer een klim kwam....
En wat te denken van de bevrijding voor dat ventje in mijn wielerbroek. Altijd maar in de buurt van het gedrocht dat zeemleer heet manifesteerde het zich vooral als gevoel en levenloos. Soms zelfs helemaal kwijt leek het wel. Dat merkte je dan vooral als ie, gelukkig nog maar, het signaal gaf uitgelaten te willen worden....
Dus de laatste etappedag was voor mij tevens bevrijdingsdag.
Ik vind het van mezelf een geweldige prestatie deze tocht volbracht te hebben. Alleen was ik in Noord Frankrijk al huiswarts gekeerd. Nee zo'n, lange, tocht gepakt en gezakt fietsen is niet mijn ding. Onderweg ben ik menig keertje jaloers geweest op wandelaars die we zagen gaan.
We hebben gelukkig fantastisch weer gehad, nauwelijks materiaalpech, veel mooie dingen gezien en volop genoten van onze eigen maar ook de Spaanse bourgondische inslag! Machiel en ik hebben het samen goed gehad en gedaan. Dit alles leidt er toe toch op een prettige tocht te kunnen terugzien maar een herhaling van zoiets dergelijks zit er niet in.
Ik ga nu heel graag naar huis.

Han










Buiten het fietsen om